Wortelen
is eerst,
dan groeien,
om uiteindelijk te kunnen bloeien.
De natuur vertelt het.

Gisteren was ik in Lisse, midden tussen de bloeiende bollenvelden,
om met een vrouwengroep stil te staan,
samen verdiepen in het thema ‘Druk met ‘zijn’ – Wie ben ik?’
zo actueel, zo boeiend.

Wat we vaak denken
over hoe het gaat met wortelen, groeien, bloeien?
Wortelen dat gebeurt in je kindertijd,
groeien doe je in je puberteit en jeugd,
en als volwassene kun je het,
het bloeien en vruchten dragen.
Dat is immers de Bijbelse opdracht!?
Zeker waar.

En toch
is dat niet de complete waarheid
over hoe het gaat.
Ons leven is vol verandering.
Steeds zijn er nieuwe situaties, klein of groot,
die we nog niet eerder meegemaakt hebben.
Ze vragen je aandacht.
Om tijd te nemen om in deze nieuwe situatie jezelf de vraag te stellen ‘Wie ben ik’ nu,
nu dit of dat veranderd is.

Hoe je dat ontdekt?
Naast allerlei advies en raad,
luister eens naar de taal van je lichaam en die van je hart.
Want je lichaam vertelt het,
wat het nu nodig heeft,
met signalen die bijvoorbeeld zeggen: ‘Kan het wat langzamer?’
En je emoties vertellen het,
wat op dit moment je behoefte is, bijvoorbeeld:
‘Behoefte aan iemand die luistert, bij wie je kan huilen en lachen.’
Dat is niet raar, zo gaat het.

Tijd nemen
om opnieuw te wortelen, nieuwe balans vinden
in de wisselingen van het leven.
Jezelf tijd gunnen om te groeien in veerkracht,
zal je doen bloeien.
In jouw tempo.

Vanzelfsprekend?
Voor sommigen misschien.
Heb je het zo niet eerder geleerd?
Echt, je bent nooit te oud.

‘O wat een verademing om te horen
dat het normaal is dat je het soms een poosje niet weet,
dat het van binnen als een warboel voelt.
Het lijkt of het bij anderen allemaal vanzelf gaat.
Maakte dat ik niks durfde te zeggen,
dacht dat ik de enige ben, maakte me onzeker en eenzaam.’

Zo’n gesprekje na afloop,
elkaar ontmoeten in kwetsbaarheid.

Wat een vreugde
daar tussen de bloeiende bollen.