TERUG KIJKEN EN VERDER GAAN
Hoe het was 32 jaar geleden, vroeg mijn dochter, op onze trouwdag bedoelde ze.
Al pratend realiseerde ik me dat deze 23e juni een bijzondere was.
Mijn leven te splitsen is in twee helften,
die van de 32 jaar voor mijn trouwdag en van de 32 jaar erna.

Zondag was
een moment van terug kijken
naar die twee delen zo ieder voor zich.
Naar hoe het was, naar wat het gebracht heeft, en wat niet,
naar hoe het me gevormd heeft tot wie ik ben vandaag.
Hoe goed om dat op bijzondere dagen te doen.

Terug kijken op je leven,
op het hele pakket
van het mooie en moeilijke, het vreugdevolle en verdrietige,
van vervulde en onvervulde verlangens.
Van wonden en van heling, vaak via een ongedachte weg.

Goed om stil te staan
bij de veelheid aan kleuren en tonen
van gebeurtenissen en emoties. Ze te doorvoelen.
Te aanvaarden
dit hele palet hoort bij mij, heeft me gevormd
en doet mee in wie ik ben en hoe ik leef vandaag.

Wat ik vooral geleerd heb is
emoties doen ertoe,
niet als doel op zich,
wel als richtingwijzers naar onze behoeftes.
En dat ze zich kenbaar maken via signalen van ons lichaam.
Dat we zo echt mens zijn, kwetsbaar, vergankelijk, net als ieder ander.
Geleerd van weten met mijn hoofd naar
meer en meer dieper indalen in mijn hart.

Want voelen is iets anders dan
moeilijk doen, zeuren, zwak zijn, zweverig, wat ook..
En, je moet sterk zijn, doorgaan is de norm.
Uitspraken hoe goed misschien bedoeld.

Wat gebeurde was
geen raad weten in soms onstuimige tijden, al meer op slot gegaan,
onvoldoende in staat tot echte verbinding in kwetsbaarheid.
Overleven door vechten, vluchten, bevriezen en pleasen.
Dat laagje voor laagje afpellen in de veilige bedding van warme contacten.
Het voelt lichter.
Niet langer bang hoeven zijn voor de pijn.
Nieuw vertrouwen groeit langzaamaan.
Ruimte voor ander perspectief.

Het is goed.
Gedenkdagen blijven.
Wat was doet mee in wie ik ben vandaag.

Het is nu, het is vandaag.
Moed om verder te gaan.