Gisteravond heb ik het aangedurfd.

Voor het eerst van mijn leven heb ik een interactieve lezing gehouden via Zoom. Het was voor de vrouwen van onze kerk. Want als, vanwege Corona, de keuze bestaat uit de opties ‘uitstellen’ of ‘via Zoom’, dan zit ik zo in elkaar dat ik de uitdaging aanga.

En een uitdaging was het!
Ik heb nu al een waslijst met punten die een volgende keer anders of beter kunnen.
De levenslessen die ik mocht doorgeven, ervaar ik zelf evengoed als dagelijkse oefenstof.

We zijn nooit te oud
om te leren,
om patronen te veranderen,
om op een andere manier naar jezelf te kijken.
Met meer mildheid en genade. In plaats van met oordeel over alles wat beter moet.

Het thema van de lezing was ‘Waar het om draait – Hoe leef ik?’
Leef ik vanuit de bron van oordelen en straffen (de ‘wereldse’ manier van reflecteren)?
Of uit de bron van liefhebben en genade (de Bijbelse manier)?
Verder ging het over rentmeesterschap, in de zin van zelfzorg voor je hoofd, lichaam en hart.
En over het zicht krijgen op je identiteit, met haar gevoelens, emoties, behoeftes en kernwaarden.
Eigenlijk stof genoeg voor drie lezingen. De onderwerpen zijn slechts aangestipt.

Hoe reflecteer ik hierop?
Zo? Dat MOET voortaan anders!
Of zo? Ik MAG ONTDEKKEN of anders prettiger werkt!
Zo oefen ik in ontspannen blijven en met genade kijken.

Want ik hoef niet meer te doen dan te zaaien.
Zorgen voor oogst ligt in de handen van onze hemelse Landman.

Het is echt waar!
Je bent nooit te oud……..