Verjaardag vieren noem ik levenskunst.
Vieren, hoe doe je dat? Er bestaat geen opleiding voor, of zo.
Evenals voor rouwen trouwens.

Hoezo die twee?
Op het oog lijken vieren en rouwen tegenpolen. Toch liggen ze pijnlijk dicht bij elkaar, vormen de golfslag van ons leven.
Vieren gaat over wat (er) is: het goud van vreugde, blijdschap, danken.
Rouwen over wat niet (meer) is/nooit was: het zwart van verdriet, pijn, lijden.

Vier jaar geleden zat ik jarig te zijn naast het bed van mijn stervende man.
Zó diep.
Laatste samen, handen losmaken, hem terugleggen bij zijn Schepper.
Eerbiedig wachtend op God, dat Hij Jan thuis haalde, bevrijdde uit gebrokenheid.
Drie dagen later was het Gods tijd. Sindsdien gaat vieren nog minder vanzelf.

Bizar
om te ontdekken wat wij mensen doen om weg te blijven bij het rouwen.
Hoewel, best begrijpelijk, want bij rouwen hoort pijn. En ons brein háat pijn! Aan het werk dus, vermíjden die pijn.
Het geen raad weten is merkbaar in goedbedoelde ’troost’woorden
‘Je hebt toch nog..’
In het erover zwijgen, alsof het er niet is.
Vraag liever en luister.

Rouwen is een kunst
Om naar de pijn toe te bewegen, te durven blijven op die plek, te voelen, stukje voor stukje, en weer terug, dat heen en weer.
Rouwen is keihard werken.

Er valt soms heel wat af te pellen.
Voorbij onze controledrang, onmacht, boosheid, schaamte, angst en paniek ontstaat ruimte voor de pijn van het verdriet.

Verdriet
te voelen en aanvaarden. Dit is een deel van mij, hoort ook bij mij. En later, ik ben het niet (meer) helemaal! Wat is dan vier jaar, om te oefenen in het rouwen..

Geheime paradox
Hoe dieper ik leer rouwen, hoe intenser ik kan vieren. Twee kanten van liefde.
Goud schittert dieper tegen het zwart.
Lachen door je tranen heen.
Wat zeep is voor je lichaam zijn tranen voor je ziel.
Rouwen doe je samen.
Het kalmeert je ziel.
Rouwen geeft je ruimte, voor nieuwe perspectieven, ruimte om te leven.

Vieren is een kunst
Deze dagen kon ik warmte en hartelijkheid in mijn hart ontvangen.
Samen vieren.
Vreugde ervaren, én ruimte nemen voor het verdriet. Allebei.
Wat een cadeau!
Oefenen in de kunst van voluit leven.
Leven met een open hart!