Raak je het aan, dan smelt het
dit ragfijne ijshaar,
zeldzaam natuurverschijnsel.
Iets met temperatuur en luchtvochtigheid,
stofwisseling van schimmels in dood hout.
Hoe prachtig, zo teer.

Trap je erop, dan is het weg
berijpte grasjes op je pad,
glinsteringen in de zon.

Kwetsbaarheid
Zo mooi in de natuur, om van te genieten.

Hoe anders soms
als we het hebben over het kwetsbare deel van ons mens zijn.
Om van te genieten? Uhh…
Geraakt zijn door iets of iemand en dat laten merken, je emoties tonen?
Best ingewikkeld, lastig, misschien zelfs eng.
Kun je worden bestempeld met woorden als zwak, slap, aansteller,
moeilijk doen, dat soort.

Wat er gebeurt?
Je gaat je inhouden, ’t vermijden, je wapenen, ’t compenseren..
Voelen? Gevaarlijk gebied.

Kwetsbaarheid
Wat een misverstanden, juist over zoiets teers, dat wat ons voluit mens doet zijn..
En wat een reis hebben we te reizen
om af te pellen: gedrag, overtuigingen, van alles wat niet helpend is,
om tevoorschijn te komen in wie we werkelijk zijn in onze kern.
Ons zachte en ons stevige deel,
het stevige en het zachte.
En de continue beweging tussen die twee.
Dàt is leven.
Voluit leven!

Vandaag
was onze supervisiedag in de opleiding tot Secure Base Coach.
Als intervisiegroep, samen aanwezig,
getuige van elkaars pijn en groei.
Verrassende ontdekkingen.
Zoveel herkenning, allemaal mens.
Met elkaar meereizen.
Wat een vreugde!