Zo tegen de top
vind ik ze ’t mooist.
Alles wat erin zit komt eruit.
Een rijkdom aan kleur
het spat eraf.
En die gegroefde nerven,
zo doorleefd.

Net als bij mensen.

Hoe meer je naar buiten stapt
met al je schakeringen,
het hele palet van diep tot helder,
hoe mooier je bent.
Puur en oorspronkelijk.

Voorbij het
je verschuilen achter ‘zie mij sterk zijn’,
of achter ‘hoe het hoort’ en ‘iedereen doet toch..’
Voorbij het ‘moeten verdienen om …’,
of ‘Wat zullen ze van me vinden als..’

Voorbij dat alles
je laten zien met wat er is,
het licht en het donker.
Dat is écht leven.

Zo elkaar ontmoeten.
Kleurrijk!