Al kijk ik uit naar de lente,
nog even genieten van de kale bomen.
Wat ik zo mooi vind?
Die stammen, dat robuuste, die tekening.
De enorme kracht die daaruit spreekt.
Stormen, seizoenen getrotseerd
en staande gebleven.
Die bomen
spiegels van het leven.

Gisteravond kon het weer
Vrouwen inspireren, toerusten, in beweging brengen,
op stap met de lezing ‘Druk met ‘zijn’ – Wie ben ik?’
Uitgenodigd door de vrouwengroep van De Christenvrouw in de regio Reeuwijk.

Dat thema hè, zo actueel
Het verwondert me hoe het een uitdaging is en blijft.
Je leven lang
jezelf en elkaar
uitnodigen, in de spiegel te kijken,
liefdevol, dat vooral.
Bereid om te ontdekken, te oefenen met vallen en opstaan.
Met mildheid en genade.
Samen.

Aan het eind van de avond zingen we
‘Maar ik zal als de olijfboom groeien..’

Wortelen in de diepte,
je laten voeden uit de Levensbron,
groeien in stevigheid en veerkracht.

‘Mijn God U zal ik eeuwig loven..’