‘Niet doen, niet doen, niet die mooie Annabellen weghalen’,
het verhaal over opruimen maakte wat los!
Snoeien in wat bloeit, dat doe je zomaar niet.
Als je het bij planten al voelt…

Snoeien
in wat leeft doet pijn.
In wat erbij, bij jou hoort, waar je aan gehecht bent,
in iets wat je eerder makkelijk afging.
Bepaalde taken, keuzes, overtuigingen, verlangens bijvoorbeeld.
Of manieren van omgaan met situaties, mensen, gebeurtenissen, …
Dat opruimen, er afscheid van nemen, omdat het niet meer past,
omdat ’t het groeien in veerkracht, in voluit leven
belemmert, in de weg staat,
dat doe je zomaar niet ‘even’.

Tijd
Er gaat soms een hele tijd aan vooraf
een tijd van het ongemak voelen dat het niet meer past, en toch
de stap nog niet (durven) zetten.
Een proces van er naartoe bewegen, én terug
‘Zal ik?’ … ‘Nee, nu nog niet.’
Steeds een stapje verder
van losweken, losser worden, zeg maar.
Wanneer is ’t hét moment?
Als je verlangen naar het nieuwe groter is dan de pijn van het afscheid,
is mijn ervaring.

Afscheid nemen vergt tijd
Een tijd van een soort ronddolen in iets van leegte, een soort van niemandsland..
Met je hoofd heb je de stap gezet,
je hart is er nog niet..

Dat klopt
Afscheid nemen vraagt tijd nemen om te voelen, het verlies te ervaren,
erover te rouwen, erkennen dat de pijn erbij hoort.
Geldt zowel in ’t groot als in ’t klein.

Je hart
je gevoel heeft aandacht nodig, liefdevolle zorg.
En jij weet als beste waaruit die mag bestaan,
waaraan je nu behoefte hebt,
om stapje voor stapje los te kunnen laten
wat niet meer past.

“Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering” (Dietrich Bonhoeffer)

las ik bij De School voor Transitie