‘Barmhartigheid is aanwezig blijven.
Barmhartig zijn is helemaal niet gemakkelijk. Het vraagt dat we bereid zijn met anderen mee te gaan
naar de plek waar zij zwak en kwetsbaar zijn, alleen, gebroken.

Maar zo’n houding tegenover het lijden ligt ons niet zo.
We willen het liever ontvluchten en er een oplossing voor vinden.
We willen druk zijn, actief en relevant. We willen iets belangrijks doen en geld verdienen.
Dat houdt in dat we vooral iets opvallends willen doen, waardoor we niet gemist kunnen worden.

En zo verspelen we één van onze grootste gaven,
namelijk dat we kunnen meelijden met het lijden van anderen.

Zij die zonder een woord te zeggen bij hun naaste kunnen zitten, niet wetend wat ze moeten zeggen,
maar wel dat ze daar moeten zijn, kunnen een stervend hart tot leven wekken.
Zij die niet bang zijn om dankbaar een uitgestrekte hand vast te grijpen,
om te huilen van verdriet en een diepe zucht van wanhoop rechtstreeks uit het hart te laten opkomen,
kunnen muren van onmacht doorbreken.
Zij zullen zien hoe een nieuwe gemeenschap geboren wordt:
de gemeenschap van gebroken mensen.’

Met deze woorden van Henri Nouwen begonnen we vanochtend.
Ze zetten de toon.
Intervisie: als collega’s elkaar ontmoeten, je hart openen, vragen en feedback,
aanwezig blijven in kwetsbaarheid.

Toegerust en met een hart vol warmte reed ik naar huis.