Als de ruwe bolster splijt,
gerijpt loskomt van de boom,
dof neerploft op de grond
en verder openbarst,
komt het spelende kind in mij tevoorschijn.

Speuren, rapen, voelen, verzamelen,
diep glanzende kastanjes.

Die nog een beetje vastzitten in de bolster vind ik het mooist.
Zo prachtig hoe ze ingebed in zachte lagen zijn gegroeid,
van buiten beschermd
door een hard, stekelig omhulsel.

Elke herfst
verwonder ik me over dit beeld in de natuur.

Tevoorschijn komen
in de huiskamermomenten, coaching en lezingen.
Het gebeurt!

Wie ben ik?
Wat past bij mij?
Wat zijn mijn behoeftes en kernwaarden?
In deze fase van mijn leven,
met mijn geschiedenis, mijn verwond zijn misschien,
in deze omstandigheden?

In beweging komen
Op jouw tempo
beetje bij beetje loskomen
van allerlei (belemmerende) omhulsels,
zichtbaar worden
zoals je bent
in de kern.

Glanzende schoonheid.
Ieder mens uniek.

Eer aan de Schepper.