Lange tijd heb ik gezocht, ik wist ’t niet.
Hoe is de relatie met de kinderen uit zijn eerste gezin nu Jan overleden is? Wat is mijn plek?
Na een half jaar aan ieder die vraag voorgelegd.
Met de antwoorden ging ik op pad.

Rouwen is een reis.
Al zoekend en tastend probeer je wat.
Hoe goed is het om jezelf te gunnen een tijd op te lopen met niet weten.
Langzaamaan dat deel van de rouw verkennen.
Dat deel van de wond stukje bij beetje openleggen.

Nieuwe situaties, nieuwe ervaringen,
intens aangrijpend soms,
kunnen je helpen op die plek te komen.
Ze doen licht schijnen op wat nog verborgen ligt in de schaduw,
de donkere hoeken van je hart.
Waar je nog niet bij kon, zeg maar.

Wat is tijd toch fijn, een geschenk.
Tijd verzacht.
Tijd heelt.
Tijd brengt in beweging
om triggers te doorvoelen, door pijn heen te gaan.
Tijd geeft ook ruimte
voor inzichten, nieuwe oefenkansen,
keuzes om het anders te doen,
nieuw perspectief.

Opnieuw krijg ik de vraag hoe het is, hoe ik ze noem,
nu een dochter (62) na ernstige ziekte vorige week gestorven is, begraven ook.
Diep van binnen weet ik het nu.
Geen (stief)dochter, geen schoonzus of zus,
maar ‘dochter van mijn overleden man’.
Een hele zin, maar zo klopt het.
Haar plek en mijn plek.
Niet meer en niet minder.
Via Jan zijn we verbonden.
Dat hij overleden is maakt geen verschil, de band gaat door.
Een heel proces om er te komen,
elkaar te vinden op die plek.
Mijn dochters voelen de bloedband, ik de familieband.

Ik heb jaren gezocht en weet nu zo’n band ís er.
Door geboorte zeker, door (2e) huwelijk evenzo.
Je hoeft daar niks voor te doen.
Niks in de zin van verdienen, bewijzen of verwachten.
Die band heb je wel te erkennen, er uiting aan te geven,
ieder op een manier die past.
Groeien van vraag naar weten,
uit m’n hoofd is het ingedaald in m’n hart.
Het klopt. Dit is mijn plek.
Ik voel warmte vanbinnen, het gaat stromen.
Samen afscheid nemen,
samen rouwen,
samen zijn.
Familiemomenten zijn kostbaar.

Achter de donkerste wolken schijnt het licht van Gods genade
en die genade staat onbeweeglijk vast.

Zelfs of is het juist
in de rauwheid van het leven.
Vreugde in verdriet.