Vrijdagavond na de lezing in Rotterdam door naar Callantsoog.
Zes dagen pauze. Drie samen, drie alleen.
Achteroverleunen, pauzeren, bijkomen, rusten, ophouden, dat soort…

Schakelen
‘Nog even dit. O die mail kan ook wel vast.
En, als ik dat nu nog even doe, is het maar weer gebeurt…’
Dat doorgaan, alert blijven, de uitknop ver te zoeken.
Stoppen, ‘nee’ zeggen moeilijker dan ‘ja’, misschien nog het meest tegen jezelf.

Dit bijvoorbeeld
Bij de vogelkijkhut in het natuurgebied alvast even ‘t antwoord op een appje lezen.., hou op zeg!
‘Waarom moet dat nu?’, vroeg mijn dochter niet geheel onterecht.
Tada, cadeautje, pak aan. Spiegel! Wat stond ik die tweede dag nog op aan.
Stop, hou op, onthaast, vertraag, kom uit die flow!
Doe één ding tegelijk. Als je wandelt, wandel dan!

Jezelf stilzetten
Vraagt schakeltijd én gaat over kiezen.

Keuze
Een volgende keer doe ik ’t anders, besloot ik vorig jaar.
In ’t alleen zijn, geen correctie van buitenaf, kan ‘doorgaan’ zomaar een valkuil zijn.
Schreef toen verhalen op het strand.
Op zich niks mis mee, schrijven vind ik leuk.
In de natuur, de stilte van het alleen zijn borrelt het van verhalen.
Dit jaar besloot ik mezelf echt stil te zetten.
Laat gaan die verhalen..

Eén ding tegelijk
Als je rust, rust dan!
Als je beweegt, beweeg dan!
Als je geniet, geniet dan!
Als je plezier hebt, heb dan plezier!
Als je oplaadt, laad dan op!
Dat dus.

Inmiddels weer thuis.
Wat was het fijn!