Dat was genieten vanochtend met deze fijne vrouwen. Bij het naar huis gaan zeiden ze:

Het was
Nadenken en delen van de volheid van het leven.
Vertrouwen en veiligheid.
Stilstaan.
Ruimte voor bewustwording, er ZIJN.
Persoonlijk.
Verbondenheid, eensgezindheid.
Je realiseren hoe het beter moet en kán.
Veel ruimte voor gesprek.
Bijbelse leidraad.
Voor herhaling en verdieping vatbaar.

Zo mooi om zo met vrouwen in gesprek te mogen zijn.
Het maakt me dankbaar.

EEN DAG LATER
Vandaag nog wat namijmeren over gisteren.

Ik ken mezelf
Na zo’n ontmoeting als in het huiskamermoment, heb ik behoefte aan rust, tijd, alleen, met mezelf. Stil worden. Tot jezelf komen.
Om het te laten landen, nog eens te proeven.
Woorden komen terug. Momenten ook.
De pareltjes waar gisteren geen tijd voor was om ze op te schrijven.
Haal ze terug, laat ze nog eens schitteren.
Nagenietend.

Echt jammer
Als je na zo’n waardevol moment gelijk verder gaat, overschakelt naar het volgende. Dan mis je misschien wel de helft.

Want weet je
Ik kwam naar deze vriendinnengroep om van alles uit te delen. Het bijzondere is dat ik op datzelfde moment van hen ook veel ontving.

Ontvangen
Doordat je het samen doet. Elkaar een inkijkje gunt in elkaars binnenkant.
Met al het mooie, oké, maar ook met onze zooi, de chaos, de worsteling, het steeds weer vallen, het hardleers zijn. Ons zoeken naar houvast. Hoe dan.
Met al onze rollen, de hectiek van je gezin, deze tijd, de rauwe levenservaringen.

Die eerlijkheid hè, dát is toch ontmoeten! Dat is je verbonden voelen.
Met ieder onze eigen levensreis is het een feest van herkenning.
Delen doet ontvangen.

Samen
Zo mijmerend terugdenken.
Het meest waardevol waren voor mij de momenten dat we samen stil werden. Geraakt, verwonderd door de kracht van een Bijbelwoord. Zo elkaar ontmoeten, samen stil zijn.

Intens.
Verbondenheid.
God – jezelf – elkaar.
Heilige grond.
Kracht putten uit de Levensbron.
Overvloed.

De lofzang is in stilheid tot U, o God!