Om maar met de deur in huis te vallen,
herken je die neiging om je te verontschuldigen voor iets
waarover de ander denkt ‘Hè, waar heeft ze het over?’ of ‘O, heb ik zo helemaal niet aan gedacht!’

Op die neiging
betrap ik me bij het schrijven van een mail. Want dit kan ècht niet!
‘Ik had beloofd om….., maar sorry, sorry, sorry’
en dan een hele lijst met verontschuldigingen,
argumenten om uit te leggen, goed te praten
waarom het niet ging zoals ik beloofde.
Ha, alsof de ander daarop zit te wachten.

Hoe het werkt
Ik stel uit, ik voel me schuldig, ik ga nog meer uitstellen.
Hoe langer je wacht, hoe hoger de berg, hoe minder je durft.
Je zou nog in je eigen falen gaan geloven.

Hou op zeg
Het zijn je gedáchten, je aannames en niet de feiten.
Stop dat kringetjesdenken, die neerwaartse spiraal.
Doe het maar gewoon.
Kom in actie, schrijf die mail.

Waar het feitelijk om draait
Ik heb gekozen,
het één prioriteit gegeven boven het ander,
gekozen voor mijn grenzen.
Niks mis mee eigenlijk, integendeel,
te kiezen voor je energiebalans en gezin boven de nieuwsbrief voor je werk.
En nu er weer meer ruimte is in het één
komt het andere vanzelf ook in orde.

Grenzen
Jezelf taken stellen is prima, maar we zijn mèns.
Niet alles kan wat je wil, we hebben grenzen, verwachtingen moeten soms bijgesteld worden.
Soms nog het meest die over jezelf!
Hoe goed om elkaar onze grenzen, onze kwetsbare kant te laten zien.
In plaats van mooie, opgepoetste verhalen, alles onder controle,
zo van ‘doet ze even’.
Nou nee dus!
Minder streven, minder hoge lat.
Meer zelfinzicht en aanvaarden, zonder oordeel.
Meer mildheid en genade voor jezelf,
het maakt je zachter naar anderen.

Herkenbaar?